Vandaag is het alweer 18 jaar geleden dat mijn vader overleed. Jeetje, wat gaat de tijd toch snel voorbij! Maar die dag, die kan ik me nog goed herinneren. We zaten op de bank voor de televisie ons ontbijt te eten en toen ging de telefoon. Het ziekenhuis belde en vertelde aan mijn moeder dat mijn vader vredig was ingeslapen.  


Kanker
Het begon allemaal op een dag in februari 2001. Het was carnaval bij ons in het dorp, maar na het verschrikkelijke nieuws hadden mijn broertje en ik geen zin in een feestje. We kregen namelijk te horen dat mijn vader ziek was. Zijn ziekte begon met epilepsie aanvallen, maar waar deze vandaan kwamen, was nog een raadsel. Uiteindelijk bleek dat het ging om een tumor in zijn hersenen. Daarna kwam de onzekerheid, de vele onderzoeken en ziekenhuisbezoeken. Mijn vader was gelukkig heel positief en hoopte op het beste. Uiteindelijk bleek dat de tumor die hij in zijn hersenen had kwaadaardig was. VERDOMME!! Dit wilde we niet horen. Op 9 maart werd hij dan eindelijk geopereerd. De operatie was gelukkig goed gegaan. Eerlijk gezegd, was het best wel raar om hem na de operatie zo te zien, kaal en met nietjes in zijn hoofdhuid. Maar na een knuffel voelde het weer gauw als vanouds. Daarna moesten we ongeveer een week wachten. Op 15 maart kwam dan de uitslag. De tumor was terug en zat ook al aan de andere kant van de hersenen. Wat is kanker toch een rotziekte! 

Deze uitslag was een mokerslag (zo noemde mijn vader het zelf). Maar hij bleef verder vechten! Hij had de wilskracht om voor ons en zichzelf verder te vechten. Het werd hem echt niet gemakkelijk gemaakt. Hij moest verschillende bestralingen ondergaan. Twee dagen voor zijn overlijden kreeg hij nog een longontsteking. Hierdoor kwam hij in een diepe slaap terecht. Op vrijdag 15 juni 2001 is mijn vader vredig ingeslapen.

De strijd verloren
Ik kan de dag van het overlijden van mijn vader nog goed herinneren. We zaten gezellig samen op de bank. We wisten wel dat het veel slechter ging met mijn vader, want hij had inmiddels een longontsteking erbij gekregen. Maar je wilt gewoon nog zoveel mogelijk tijd met elkaar doorbrengen. Maar tijd is er op zo’n momenten nooit genoeg. Om 07:05 uur ging de telefoon en mijn moeder nam op. Aan de reactie van mijn moeder wisten we genoeg. We hebben elkaar een hele tijd getroost en daarna begon het gebel, het bezoek en veel regelen. Op een gegeven moment mochten we naar het ziekenhuis toe, afscheid nemen van mijn vader. Hoewel ik het super eng vond, was ik blij dat ik toch ben gegaan. Toen we in de ziekenhuiskamer aankwamen zag ik dat mijn vader een glimlach op zijn gezicht had. Dit was dus het beste voor hem, hij had nu geen pijn meer!

Dagboek 
In een dagboek hield mijn vader bij wat er gebeurde, wie er belde en wat hij af en toe dacht. Ik ben echt heel blij met deze herinnering. Wanneer ik het wil, kan ik teruglezen hoe zijn hele ziekbed is verlopen. Het is alleen niet makkelijk om dit te lezen. Hij schreef hier ook zijn gedachten in, vroeg vaak om hulp en om wilskracht. Ook zie je aan zijn handschrift dat het steeds slechter met hem ging. De laatste twee weken voor zijn overlijden heeft mijn moeder het dagboek overgenomen.

Nooit meer hetzelfde
Op dat moment was ik elf jaar en veel te jong om mijn vader te verliezen. Mijn vader was echt mijn maatje, mijn idool! De tijd na zijn overlijden was moeilijk. Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn of haar eigen manier. Maar een gezin van vier werd een gezin van drie. Op een gegeven moment pakt ieder zijn leven weer op en gaat verder, voor ons bleef het lange tijd stil staan.

Herinneringen
Nu nog denk ik vaak aan de tijd met mijn vader terug. Soms ben ik weleens bang dat de herinneringen vervagen en dat ook zijn gezicht vervaagd. Gelukkig heb ik ook nog genoeg materiële herinneringen die de herinneringen in mijn hoofd in stand kunnen houden. Ben jij ook iemand die je lief was verloren? En bang dat de herinneringen vervagen of verloren gaan?